اعتصاب و مرگ انديشی

شرق امروز تا مطلب خوب داشت.

 

۱-یکی یادداشت علی معظمی در مورد حق اعتصاب نیروی کار  با عنوان بهای نيروی کاربود. این هم چند نکته جالب در آن یادداشت که شاید انگیزه‌ای برای خواندنش شود. : عدالت پيش از آن كه بخواهد در مرحله بازتوزيع سرمايه محقق شود بايد حق نيروى كار را در مورد كار خودش به رسميت بشناسد.به رسميت شناختن حق نيروى كار در چانه زنى براى شرايط فروش و قيمت كارش، به رسميت شناختن حق او در اعتراض به شرايطى كه در آن فروش نيروى كارش را عادلانه مى داند، به طور مشخص به رسميت شناختن حق اعتصاب و اعتراض نيروى كار، جزء بديهى ترين «پيش شرط»ها و نه حتى «شرط»ها، براى عادلانه دانستن نظام اجتماعى و روابطى است كه نيروى كار در آن مبادله مى شود.

 

 ۲- مطلب دیگر از امید مهرگان بود با عنوان قضيه مرگ اندیشی. فکر کنم بعد از مدتها توانستم نوشته مهرگان را تا آخر بخوانم و از مغلق بودن زبانش خسته نشوم، ضمن اینکه موضوعش هم برایم جالب بود. نمی‌دانم مدل نوشتنش عوض شده یا من سعی کردم با نگاه جدیدی آن را بخوانم.

منتشر شده در وبلاگ قدیمی، 7 دی 84

پریشان خوابی

تمام نمی‌شود. این فکرهای لعنتی هیچ وقت تمام نمی‌شود. سفارش گرفته‌ام که مطالب وبلاگ را اول هرهفته تحویل بدهم. باید ویرایش شود. نگارش شان خوب نیست، برای همین صاحب وبلاگ باید بخواندشان. خوب بیچاره حق دارد این چرندیات را اگر با جملات درستی سر وسامان ندهی گند کار در می‌آید. زبان وسیله ارتباط است، باید یک کاری کنید که شما بر زبان مسلط باشید نه زبان برشما. خوب تحویلش می‌دهم. بگذار دلش خوش باشد.

منتشر شده در 5 دی 84

باز هم تئاتر

۱- ديروز با هپلی رفتيم تئاتر يک زن، يک مرد. خيلی خوش گذشت. البته منظورم چند ساعتی با هپلی بودن است.  تئاتر هم بد نبود. خوب هم نبود. کارگردان کار  آزيتا حاجيان است و آن را بر اساس نمايشنامه برشت اجرا کرده است: زن نيک ايالت سچوان.

۲- پشه يک يادداشت خيلی خوب درباره سعدی نوشته که تقريبا جوابيه ای است به مطلب سعدی در همشهری جوان. از حرفهای پشه خوشم آمد.

۳- اخيرا تنها چيزی که از همشهری جوان می خوانم صفحه يادداشت هاست. اين شماره به مناسبت تولد يک سالگی صفحه يادداشت،  ويژه است. سيامک رحمانی يک حال حسابی به همه داده است. باحال ترين قسمتش، چيزی است که در مورد خانم نصيری ها نوشته:  اگر فرض كنيد نشرية همشهري جوان بلانسبت مثل ديوانه خانة فيلم ديوانه از قفس پريد باشد، خانم نصيري ها بلا نسبت پرستار راچت ماجراست. آخرش يك روز، ديوار را خراب مي كنيم و فرار...

۴- اين نيمچه مقاله سيبستان در مورد سروش به اين خاطر برايم جالب بود که از خطابه حرف زده است. خيلی وقت است به اين فکر می کنم که مردم چقدر راحت خطابه را با برهان اشتباه می گيرند. مثالی که بعد ۶-۷ سال  هنوز يادم مانده، مقايسه ای بود که دوستی بين حرف های خاتمی و منطق ارسطو می کرد. و بعد می خواست بگويد او استدلال و برهان آورده است. آن وقت ها حوصله بحث فلسفی نداشتم که بگويم خاتمی هم خطابه می کند،‌تنها فرقش اين است که عوام خطابه اش باسواد تر و روشنفکرتر هستند. 

 اين قسمت سيبستان  جالب است:   وعظ (بخوانيد خطابه) کردن سخن گفتن در چارچوب‌های شرع است. این بنیان شیوه گفتار سروش هم هست. یعنی آن قالب اختیارشده محتوای مناسب با خود را نیز خواسته و آورده است. به همین اعتبار است که می توان گفتارهای سروش را خطابی دید تا استدلالی و فلسفی.

منتشر شده در وبلاگ قدیمی، 3 دی 84