المپیک و اتوبوس دوطبقه

شهرهای بزرگ نمادهایی دارند که همه دنیا آنها را می شناسند. همین تجربه مشترک است که مثلا لندن را هیجان انگیز می کند، وقتی اولین اتوبوس دوطبقه (Double Decker) را می بینی با کلی هیجان به همراهانت نشانش می دهی و عکس می گیری. در اختتامیه المپیک هم ازهمین ایده برای تحویل پرچم المپیک به شهردار لندن استفاده کردند و با آوردن اتوبوس دوطبقه وسط زمین مراسم هیجان انگیزی درست کردند.
اولین بار اسم این اتوبوس ها را در کتاب زبان راهنمایی مان یاد گرفتم. ماجراهای سندی و سو در آن کتاب های قرمز و زرد و بنفش (Look,Listen & Learn) خاطره مشترکی برای ماست که به آن مدرسه اجق وجقی می رفتیم !

نسل دومی ها

نسل دومی های مهاجر موجودات عجیبی هستند. این چند روز با دوتایشان سر و کله زدیم. به شدت دوست دارند از ایران بدانند و عکس ها را با هیجان خاصی نگاه می کردند. دوست دارند ایران را ببینند و حسرت عجیبی در حرف ها و رفتارشان هست. خوشحالم که جایشان نیستم و برای همین از ساختن یک موجود نسل دومی وحشت دارم.

لینک دادن یا ندادن

یک سوالی مدتهاست در ذهنم چرخ می خورد و جواب درستی برایش ندارم. وقتی به نوشته یا عکس یا هر چیز دیگری لینک می دهید منظورتان چیست. تایید، تکذیب، مسخره کردن یا چی؟ مثال من لینک دادن به این عکس کلاشینکف دیجیتال است که واکنش های متنوعی داشت و برایم جالب بود. اگر خود عکس کلاشینکف را هم نوعی لینک دادن به یک آگهی دیواری حساب کنیم، سوال این است که گذاشتن چنین عکسی در وبلاگ را چطور تفسیر می کنید. لینک دادن به آن را چطور؟ مثال های دیگرش لینک دادن به تک نوشته ها یا حتی کل وبلاگ هایی است که خلاف جریان اصلی وبلاگستان هستند. خلاصه داستان عجیبی است.

تضاد انگلیسی

اگر در این چند روز زیر ماشین نروم شانس آورده ام. هربار که می خواهم از خیابان رد شوم با خودم می گویم اول راست، بعد چپ.

خیال بافی های یک شیشه پاک کن

طبق پیش بینی هواشناسی که معمولا باید به آن اعتماد کرد، قرار است امروز باران شدیدی ببارد. با این حساب نمی دانم این شیشه پاک کن های شهرداری که با جرثقیل شیشه خانه ها را از بیرون تمیز می کنند، امروز با چه انگیزه ای این کار انجام می دهند. دو ساعت بعد نتیجه کارشان کلا به گند کشیده می شود و می ماند پولی که ما باید بابت این کار به عنوان مالیات زیبایی شهر به شهرداری بدهیم.
شرط می بندم انگیزه شان دید زدن خانه های مردم است! من اگر بودم دوربینی هم به گردنم می آویختم و از خرت و پرت های خانه ها عکس می گرفتم، نمایشگاه خوبی می شود از آن راه انداخت. البته بعدش نمی دانستم چه طور باید جواب شکایت ملتی را بدهم که بی اجازه از خانه شان عکس گرفته ام.