پژوهشهای فلسفی/ ویتگنشتاین/بند 26و27

آدم فکر می کند یادگرفتن زبان عبارت است از دادن نامها به چیزها .یعنی به انسانها،به شکلها، به رنگها، به دردها، به حالتهای روحیه ای، به اعداد و غیره . تکرار کنم، نامیدن کاری است شبیه چسباندن یک برچسب روی یک چیز . « ما چیزها را می نامیم و آنگاه می توانیم درباره شان حرف بزنیم : می توانیم در گفتگو به آنها ارجاع دهیم .» انگار کاری که بعد از نامیدن می کنیم در همان عمل نامیدن داده شده است . انگار فقط یک چیز وجود دارد و آن « حرف زدن درباره ی یک چیز » است . حال آنکه ما با جمله هامان کارهای خیلی گوناگونی انجام می دهیم . فقط به علامت (!) بیندیشید که چه نقشهای کاملا" متفاوتی دارد : آب ! ، بیرون! ، اُه! ، کمک! ، عالی! ، نه!
آیا هنوز هم مایلید این واژه ها را « نامهای چیزها» بدانید ؟

از وبلاگ قدیمی 30 تیر 1381