دلتنگی رنگی

یک: با خواندنن این یادداشت بهار به شدت دلم برای کلاس های نقاشی بابک اطمینانی تنگ شد. سه چهار سالی را گاه پیوسته و گاه یک خط در میان در کلاس هایش شرکت کردم. بیشتر نقاشی هایم را سر همان کلاس ها کشیده ام. محیط آرام و جذابی داشت و مملو از چیزهایی برای یادگیری. هر جلسه چهار ساعت بود که با حدود ده شاگرد برگزار می شد. دور تا دور کلاس خرک(دقیقا تخته ای بود که سوارش می شدیم ) و تخته شاسی های پنجاه در هفتاد چیده شده بود. اولین کارمان پوشیدن لباس کار و پهن کردن وسایل بود. همیشه هم یک مدل داشتیم که خب هر کدام به نوعی با او دوست می شدیم و او هم روایت های تصویری ما را از خودش و محیط می دید و با روحیه مان آشنا می شد. قسمت مهمی از هر کلاس به دیدن آثار نقاش های بزرگ می گذشت. قسمت جذاب تر چیدن نقاشی ها در قسمتی از کلاس و شنیدن نظر همکلاسی ها و دست آخر نظر استاد در مورد هر اثر بود. دوره های زیادی با موضوعاتی از طراحی، مبانی رنگ، حرکت، ترکیب بندی و ... را در آن دوران گذراندم.

دو: مهمترین چیزی که یاد گرفتم این بود که نقاشی خوراک چشم است و سوال هایی از این دست که نقاش چه پیامی و منظوری از این اثر داشته است، سوال های بی معنایی هستند. یک اثر نقاشی از واقع گرایانه ترین اثار تا آثار انتزاعی، بازنمایی جهان واقع هستند. اما هر کدام به نوعی جهان را بازنمایی می کنند و تمامشان از عناصر بصری مانند نقطه، خط و رنگ برای این کار استفاده می کنند. یکی از تمرین هایمان فعالیت جالبی بود، استاد از ما خواست تا جزئیات مدل را به صورت خطوط افقی روی صفحه منتقل کنیم. نتیجه کار همه مان یک صفحه با خطوط افقی باریک و پهن رنگی بود، که ممکن بود حتی به شکل طرح یک گلیم دیده شود. خب طوری هم نبود، همانطور که ما مدل را به شکل خطوط افقی ترجمه کرده بودیم، بیننده هم می توانست آنها را هر جور که به ذهنش می آید ترجمه کند. اصلا مگر نه اینکه خود مدل هم ترجمه ای است که حواس ما از واقعیت خارجی می کند.

سه: نقاشی مدرن انواع متفاوتی دارد. آشناترین اش شاید آبستره باشد که به نقاشی انتزاعی ترجمه می شود. اما شاید بهترین ترجمه خلاصه کردن باشد. خلاصه کردن واقعیت در خطوط و رنگ و شکل هایی که نقاش انتخاب می کند.